Op 30 september stelden we ons Kollebloem boek voor in De Wattenfabriek in Herzele.

Omwille van de grote interesse in de teksten van die dag, hebben we ze hier allemaal verzameld.

Indien je de tekst verder wil verspreiden mag dit, met vermelding van de naam van de auteur en een link naar de website: www.kollebloem.be/boek

Veel leesplezier.

Welkom op de voorstelling van ons Kollebloem boek (Ruben Segers)

De Kollebloem in een boek, hoe is het zo ver kunnen komen?

Op een vergadering, samen met Jo en Annelies, 2 geëngageerde klanten en depothouders, kwamen we op het idee om een boek te maken. Het doel was om aandacht te vragen voor het vrijkopen van onze boerderij. We koesteren immers de droom om alle grond van onze boerderij vrij te kopen met schenkgeld. Het werd voor onszelf heel wat meer dan dat. Het werd een diepgaande terugblik op onze eigen ontwikkeling.

Op De Kollebloem zoeken we naar een mooie manier om gezonde voeding te telen. Een manier die evenwicht houdt tussen mens en natuur. We sluiten ons daarmee aan bij een internationale beweging van biodynamische boeren. 

Dit boek is als het ware een biografie van onze boerderij. Een verhaal over dat zoeken naar evenwicht. 

Het begon bij Leen en Antoine. Zij leerden elkaar kennen op een weekend, Dans Aan Zee. Boer en stadsmus vonden elkaar al dansend op het strand. Op zich was dit al genoeg geweest voor een boek, of een romantisch filmscript. Maar wij gaan een stapje verder.

Al snel wisten ze dat ze van elkaar hielden. Een boer krijg je niet van zijn veld, dus het duurde niet lang voor Leen wegtrok uit Antwerpen. En ik moest mee. Als klein ventje van 5 jaar oud. Van een kleine steeg in de grootste stad van Vlaanderen, naar een groene boerderij met weidse vergezichten. In een dorp genaamd Sint-Lievens-Esse in Herzele. 

Een van mijn vroegste herinneringen aan de boerderij gaat over de koeien. In die periode moesten we door de weide om naar het veld te gaan. Elektriciteitsdraad open doen. Laveren tussen de koeienvlaaien. En daar stonden ze dan, die enorm grote koeien. “Als je bang bent, klap dan in je handen”, was de raad die ik meegekregen had. Ik klapte in mijn kleuterhandjes en die grote beesten sprongen weg. Waw. Op de boerderij leerde ik ook andere nieuwe smaken kennen. Zo waren er de worteltjes met erwtjes van mémé, de moeder van Antoine. Gestoofd met een flinke portie suiker. Vergezeld van rosbief, een beetje taai, want mémé was spaarzaam op het goede, malse vlees. Ik was nog een klein ventje en kwam terecht in een spannende nieuwe wereld.

Antoine zette toen zijn eerste stappen in de biologische landbouw. Hij leerde de stiel door op alle manieren te zoeken: boeken lezen, gaan kijken bij anderen, proberen. Maar hij zette ook een van zijn sterkste wapens in, zijn aangenaam gezelschap. Van bij het begin bracht hij mensen bij elkaar. Om samen te zoeken en samen te werken aan het ideaal van een eerlijke landbouw voor producent, consument en natuur. Daarbij steeds zoekend naar een diepere laag tussen hemel en aarde. 

Boeren Doe Je Niet Alleen, het is de lijfspreuk geworden van Antoine. Maar zonder die eerste ontmoeting aan zee was Antoine er waarschijnlijk niet aan begonnen. 

De boerderij groeide, dankzij familie, vrienden, seizoensarbeiders, stagiairs, zoekers, durvers met veel idealisme, … Eens Leen en Antoine goed op gang waren, trokken ze de mensen mee naar die vernieuwende manier van landbouw. Niet alleen teelttechnisch, “bio”, maar ook “dynamisch”, van bij het begin.