Waarom ik zo graag buiten werk

Waarom ik zo graag buiten werk, met de natuur mee? Die vraag wordt me regelmatig gesteld. Dan is spontaan het eerste wat bij mij opkomt, waarom niet? Ik spreek nu als socialist, iemand waarvan de over over overgrootvader nota bene nog in Daensistische krantjes, in het geheim natuurlijk, heeft rondgedragen. Iedereen, en dan vooral diegenen die het nu al moeilijk hebben elke maand de rekeningen te betalen, heeft er baat bij meer oog te hebben voor de natuur. Nog een beetje en voor land of zuiver water worden taksen geheven of oorlogen uitgevochten. Van na WOII niet meer gezien.

De oorlog in Soedan was trouwens de eerste oorlog waarvan de grondoorzaak territorium was sinds het einde van WOII. Wat gaan we doen als propere lucht een privilege wordt voor de rijksten? Trouwens, Nederland ligt grotendeels op zeeniveau en is voor een deel gewonnen op zee. Logisch gevolg, als het zeeniveau stijgt gaan ze dit, ondanks de reusachtige constructies (Deltawerken) niet meer kunnen houden en massaal migreren. En waar is de meest logische plek. Een gebied dat niet te ver is, waar de taalbarrière minimaal is, en waar vele gewoonten overeenkomen. Het antwoord is redelijk logisch zeker? Het is maar met de herovering van Antwerpen, de Spanjaarden tegen de Hollanders (1585) dat we twee aparte regionen zijn geworden.

Maar terug naar mijn verhaal. Voor ons westerlingen is de milieukwestie misschien iets belachelijks, maar mondiaal bekeken is het Westen maar een fractie. Om maar één ding te noemen, 1op 3 mensen is Chinees of Indiër. En het is maar hoe je ’t bekijkt. Het Iberisch schiereiland is aan het uitdrogen, de jaar na jaar weerkerende bosbranden zijn bijna een vaststaand gegeven in de planning van het lokale beleid in vooral Portugal, Spanje en Zuid-Frankrijk. Maar ook Griekenland kreeg er al mee te maken. Overstromingen treffen jaar na jaar Midden-Europa. En ook België is in dit bedje ziek. Het Zuiden van de VSA, maar ook de Caraïbische eilanden, krijgen steeds vaker te maken met orkanen. Ook Zuid-Oost-Azie wordt regelmatig getroffen. En zo kan ik nog wel even doorgaan, tot de recentste storm die grote delen van de Filipijnen heeft platgelegd. Dus iets belachelijks? ’t Is maar de vraag hoe wereldvreemd je kan zijn.

De natuur die ons dit allen levert, zijn we aan het kapotmaken. Met alle nadelen vandien. Is het dan zo raar dat de roep naar vroeger, niet tegen de natuur maar met haar mee, steeds meer en meer klinkt? Is het dan zo raar dat juist in deze tijden weer zo een model de kop opsteekt? Ik geloof dat het dringend tijd is te stoppen met de illusie alsof we boven de natuur zouden. De mens is een dier, met meer hersenen, maar au fond een dier. We horen bij de natuur en haar kapotmaken is laten zien dat we als soort een hoop suïcidale trekjes hebben. En als de geschiedenis al één ding heeft aangetoond, is het wel dat de wetenschap niet meer kan bieden als een tijdelijke oplossing, een lapje voor het bloeden.

Dat de armsten onder ons de milieuproblematiek als een luxeprobleem zien kan ik heel goed begrijpen. Voor mensen die sowieso genoeg hebben maakt het toch niet zo veel uit. Dus dat er steeds economie boven ecologie wordt gekozen, vind ik ergens helemaal niet vreemd. Maar verontrustend is vooral de kortzichtigheid in de hele discussie, en dan vooral de economische elite. Wat gaat het kosten als de boel helemaal ontspoord? Het is zoals met zoveel, het begin weten we, maar we hebben verdomme geen idee waar de uitgang is. En als de doos van pandora eenmaal is geopend, dan …

Uw nederige dienaar

Wouter